Metody badania twardości metodą Rockwella Knoopa i Vickersa ceramiki z azotku glinu oraz metody badania metalowych łożysk tocznych

1. Metoda badania twardości metodą Rockwella Knoopa Vickersa dla ceramiki z azotku glinu
Ponieważ materiały ceramiczne mają złożoną strukturę, są twarde i kruche oraz charakteryzują się niewielkimi odkształceniami plastycznymi, powszechnie stosowane metody wyrażania twardości obejmują twardość Vickersa, twardość Knoopa i twardość Rockwella. Firma Shancai oferuje szeroką gamę testerów twardości, z różnymi testami twardości i różnymi powiązanymi testerami twardości.
Jako odniesienie można posłużyć się następującymi normami:
GB/T 230.2 Test twardości Rockwella dla materiałów metalicznych:
Istnieje wiele skal twardości Rockwella, a w materiałach ceramicznych zazwyczaj stosuje się skale HRA lub HRC.
GB/T 4340.1-1999 Test twardości Metal Vickersa i GB/T 18449.1-2001 Metal Knoop.
Metody pomiarowe Knoopa i Micro-Vickersa są w zasadzie takie same, różnica polega na zastosowaniu różnych wgłębników.
Warto zaznaczyć, że ze względu na szczególny charakter produktu, możemy usunąć nieprawidłowe wcięcia Vickersa zgodnie ze stanem wcięcia podczas pomiaru, aby uzyskać dokładniejsze dane.
2.Metody badań metalowych łożysk tocznych
Zgodnie z metodami badania twardości części łożysk ze stali i metali nieżelaznych określonymi w JB/T7361-2007, istnieje wiele metod badania w zależności od procesu obrabianego przedmiotu, z których wszystkie można przetestować za pomocą twardościomierza Shancai:
1) Metoda badania twardości Vickersa
Ogólnie rzecz biorąc, części łożysk utwardzane powierzchniowo są badane metodą badania twardości Vickersa. Należy zwrócić uwagę na wykończenie powierzchni przedmiotu obrabianego i dobór siły badawczej.
2) Metoda badania twardości Rockwella
Większość testów twardości Rockwella przeprowadza się przy użyciu skali HRC. Twardościomierz Shancai Rockwell zgromadził 15 lat doświadczenia i może w zasadzie zaspokoić wszystkie potrzeby.
3) Metoda badania twardości Leeba
Test twardości Leeba można zastosować w przypadku łożysk zamontowanych lub trudnych do demontażu. Jego dokładność pomiaru nie jest tak dobra, jak w przypadku laboratoryjnego twardościomierza.
Niniejsza norma ma zastosowanie głównie do badania twardości stalowych części łożysk, wyżarzanych i odpuszczanych części łożysk oraz gotowych części łożysk, a także części łożysk z metali nieżelaznych.